Giovanni van Bronckhorst wordt genoemd als belangrijke kandidaat om Fred Rutten op te volgen als coach bij Feyenoord. Als dat gebeurt staan er volgend seizoen, bij de traditionele topdrie, drie coaches langs de lijn die jarenlang samen hebben gevoetbald in Oranje. Drie oud-internationals die samen de halve finale haalden tijdens het WK van 1998.
Acht jaar was ik toen het WK in Frankrijk werd gespeeld. Het WK waarop het Nederlands elftal schitterde en het WK waarop het Nederlands elftal faalde. Als een kleine Oranjefan zag ik hoe Nederland in de kwartfinale Argentinië uitschakelde, en daarna verloor van Brazilië. Het verliezen met penalty’s tegen de Brazilianen is de eerste nederlaag van Oranje die ik mij kan herinneren. Het team met Fank en Ronald de Boer, met Bergkamp, Kluivert, Cocu en Seedorf bleek niet onverslaanbaar. Mijn helden bleken niet alleen maar winnende voetballers te zijn.
Elke generatie Oranjefans krijgt nieuwe helden, voetballers met een oranje shirt aan waarvan je hoopt dat ze na de finale met de beker in hun handen staan. Cocu werd opgevolgd door Van Bommel, Bergkamp vervangen door Van Persie, en Sneijder nam de plaats in van Seedorf. Ieder EK en WK komen er nieuwe namen bij, en vallen er oude spelers af. Elke speler begint als debutant en eindigt als routinier. Als ze dan zijn gestopt worden ze nog af en toe gemist en veranderen ze in speler van toen waarmee je fijn kunt vergelijken.
En nu, zeventien jaar na het WK voetbal in Frankrijk, zijn de mannen van ’98 weer terug. Even waren ze verdwenen, even hebben ze iets voor zichzelf gedaan. Ze hebben een paar jaar tijd genomen voor hun gezin, ze hebben hun kinderen elke dag naar school gebracht, zijn met hun vrouw meegegaan naar theatervoorstellingen en hebben af en toe op de golfbaan gestaan. Maar nu zijn ze terug. Het zijn spelers geworden die na hun carrière in de dug-out gaan zitten en als ze opstaan dit niet doen omdat ze van de trainer warm moeten gaan lopen. Ze zijn zelf trainer. Geen afgezakte of omhooggetrokken kniekousen meer, maar nette schoenen onder een keurig pak.
Daar staan ze, langs de lijn.
Phillip Cocu geniet in Eindhoven, Frank de Boer blijft nog een jaar in Amsterdam en misschien staat Giovanni van Bronckhorst er volgend seizoen in Rotterdam, als nieuwe trainer van Feyenoord. Drie jonge trainers bij de drie Nederlandse topploegen.
Frank de Boer blijkt een goede trainer. Hij schreeuwt als een coach, maakt langs de lijn de gebaren van een coach en praat als een coach. In zijn eerste vier jaren als trainer van Ajax won hij vier keer de landstitel. Als ik naar Frank kijk ben ik alweer bijna vergeten dat hij vroeger zelf voetballer was, en dat hij niet al twintig jaar als trainer de opstelling bepaalt. Cocu had het in zijn eerste jaar als trainer soms wat moeilijk, maar als PSV kampioen is staat de strijd tussen De Boer en Cocu op 1-1. Phillip Cocu geniet in Eindhoven. Als de trainer Cocu op een foto staat is dat vaak met zijn handen over elkaar, of zitten zijn handen in zijn zakken. Tevreden is hij. Hij heeft er vertrouwen in dat de spelers doen wat hij zo graag wil, winnen.
Naast Cocu en De Boer, zijn er nog meer oud-internationals bezig met hun trainersloopbaan. Dennis Bergkamp is de ideale assistent, en Wim Jonk en Jaap Stam zijn bij Ajax de mogelijke opvolgers van Frank de Boer. André Ooijer en Boudewijn Zenden lopen stage bij PSV, Pierre van Hooijdonk loopt rond bij Feyenoord, Michael Reiziger is sinds kort de assistent-trainer bij Sparta Rotterdam en Ed de Goey is in Delft de keeperstrainer van DHC. En Van Bronckhorst wordt dus misschien de opvolger van Fred Rutten.
In het buitenland is Patrick Kluivert begonnen met de grote droom van Curaçao om als voetballand het WK te halen, was Clarence Seedorf iets te enthousiast begonnen bij AC Milan, heeft Aron Winter een Canadees avontuur achter de rug en is Jimmy Floyd Hasselbaink trainer bij Burton Albion, dat speelt op het vierde niveau in Engeland.
Het leuke aan deze nieuwe trainers vind ik dat ik ze ook heb zien voetballen. Dat ik heb kunnen zien hoe ze samen wedstrijden wonnen, hoe ze juichten toen ze van Argentinië wonnen. Ik heb kunnen zien hoe ze de penalty’s misten en hoe ze huilden na Brazilië. Daarna heb ik mogen kijken hoe ze bij topclubs in Europa speelden en hoe ze uiteindelijk afscheid namen. En nu mag ik kijken hoe ze als beginnende trainer hun debuut maken, en vraag ik mij af wie er een echte toptrainer gaat worden.
Van de Oranje-selectie die in 1988 Europees kampioen werd, hebben er ook een aantal spelers geprobeerd om trainer te worden. Frank Rijkaard werd bondscoach, degradeerde met Sparta Rotterdam, won met FC Barcelona de Champions League en verdween daarna weer. Ruud Gullit heeft het geprobeerd, maar is toch beter te herkennen aan zijn uiterlijk dan aan zijn trainersvisie. En Marco van Basten is het bewijs dat één van de beste voetballers aller tijden, misschien wel één van de beste assistent-trainers is. Van het team dat 1988 het EK won is alleen Ronald Koeman overgebleven als coach.
En nu, bijna zeventien jaar na het WK voetbal in Frankrijk, wacht ik vol verwachting af. Ik wacht af of Van Bronckhorst volgend jaar met Feyenoord meedoet om de titel, of De Boer binnenkort trainer is bij een Europese topclub, of Seedorf echt zo goed is als werd gesuggereerd en of Jimmy Floyd Hasselbaink misschien wel de verrassing is tussen de trainers van ’98.
In 1998 zag ik voetballers nog als voetballers, zonder te weten dat het toekomstige trainers zijn. Nu ik weet dat Memphis Depay over 20 jaar waarschijnlijk coach is van PSV en probeer ik voor me te zien hoe hij er als trainer uitziet. Waarschijnlijk met haar dat grijs begint te worden, een aantal duidelijk rimpels die zijn blik tekenen, en natuurlijk een gespierd lichaam met prachtige tatoeages.
Foto bovenaan: onsoranje.nl.
Geef een reactie