Of we definitief uit elkaar zijn of dat dit slechts ‘even een break’ is, weet ik nog niet. Dat hangt van haar af. Als ze haar leven betert en sorry zegt, wie weet. Aan de andere kant, misschien is er inmiddels gewoon te veel gebeurd…
Eindelijk dacht ik het antwoord te hebben. We moeten gezamenlijk het WK boycotten! Zo simpel kan het zijn. Maar zodra ik dat met mijn voetbalgekke vrienden en familieleden besprak, proefde ik weinig enthousiasme.
Het is tijd voor een korte samenvatting. We hebben te maken met een WK dat mede mogelijk gemaakt wordt door ongeëvenaarde mensenrechtenschendingen, die zonder dat WK niet plaats hadden gevonden. De internationale gemeenschap heeft weinig tot niets gedaan om aan te dringen op verbeteringen, waardoor er in de afgelopen twaalf jaar weinig wezenlijk veranderd is in Qatar. Ook de negatieve publiciteit die al sinds 2013 de ronde doet, schaadt de Qatari niet en de FIFA, die een verschil had kunnen maken, heeft er geen belang bij om in te grijpen. Ik vraag me af wie de kastanjes uit vuur gaat halen, en of iemand dat überhaupt nog kan doen.
Mijn WK-obsessie was er sinds 2006 niet minder op geworden, maar in de zomer van 2010 was ik niet in de gelegenheid om die obsessie te botvieren. Ik had eerst nog wel het idee om weer een schrift bij te houden, maar ik had er geen tijd voor. Ik was namelijk net klaar met mijn eindexamen, net terug van examenreis en ging bijna studeren.
Hoewel het een geruststellende hypothese is dat alle publiciteit rond de moderne slavernij uiteindelijk slecht uitpakt voor Qatar, heeft dit idee voor mij altijd ongeloofwaardig gevoeld. Het lijkt me vergezocht dat de Qatarese koninklijke familie zich, vanuit haar ivoren toren, druk maakt om de commotie.
Zo rond je veertiende ben je klaar voor je eerste grote liefde. Ik had haar echter acht jaar eerder al ontmoet. Nu, als puber, was ik klaar om alles, al mijn dromen en ambities, op te geven voor haar. Ik werd meer dan alleen verliefd op het WK. Ik raakte geobsedeerd.
Deze vraag is één van de belangrijkste die je kunt stellen rond het komende WK. De hoge bazen van de FIFA en andere voetbalbonden, net als menig oud-voetballer, beweren namelijk dat het toernooi juist voor prachtige verbeteringen zorgt.
Aan al het wachten komt een einde en toen ik haar weer zag, bleek het WK nog mooier dan ik me herinnerde. Er zou in 2002 geen DENNIS BERGKAMP plaatsvinden want het Nederlands Elftal was vergeten zich te kwalificeren, maar dat voedde mijn fascinatie eigenlijk alleen maar.
Het voelt wat gek om Qatar te boycotten, terwijl ik weet dat de vorige twee WK’s, in Brazilië en Rusland, ook geplaagd werden door schandalen. Toen keek ik ook gewoon, dus waarom nu niet? Is de combinatie van corruptie, mensenrechtenschendingen en propaganda die Qatar erop na houdt echt zoveel erger dan die bij vorige toernooien?
Zeven jaar was ik. Mijn helden waren Julio Ricardo Cruz en Jerzy Dudek, de sterren van het Feyenoord waar mijn vader supporter van was. Maar die zomer kreeg ik nieuwe helden: Dennis Bergkamp, Zinédine Zidane, Michael Owen. Toch was er één man die met kop en schouders boven de rest uitstak.
