Het WK van Zlatan (deel I)

Stan volgt tijdens het WK de verrichtingen van Zlatan Ibrahimovic. Hij ontbreekt in Brazilië en houdt zich, op een veel koudere plek, bezig met heel andere dingen. Of toch niet?

Foto: en.africatopsports.com
Foto: en.africatopsports.com

Zlatan zit op de Chesterfield sofa in zijn houten blokhut in Ångermanland, Noord-Zweden. De armen liggen gestrekt bovenop de rugleuning. Het hoofd hangt wat achterover gebogen. Buiten is het een graad of tien. Dat is koud, vindt Zlatan, die in de landen waar hij woonde van behoorlijke temperaturen heeft genoten.

En dus draagt Zlatan zijn muts, ook binnen. Het is een zwarte muts, van Prada. Het ding zit niet strak om zijn hoofd, maar losjes, nonchalant. Het haar hangt los op de schouders en is veel te lang. Zlatan is al een maand of vier niet naar de kapper geweest – geen zin. Op zijn bovenlip prijkt een vies, vlassig snorretje. Ook over de kin is al enkele dagen geen scheerapparaat gegaan – niet bij zich.

Op de lage salontafel van IKEA, die tegen de muur staat geschoven, staat een klein tv’tje van het Zweedse merk LAVA. Zlatan heeft het door een neef van zijn vrouw Helena naar de blokhut laten brengen. Aanvankelijk wilde Zlatan, voor die vier weken jagen, helemaal geen televisie. “Denk je dat ik dat kleine shitding nodig heb?”, had hij de welwillende jongeman toegebeten. Maar toen die eenmaal voor de deur stond met het tv’tje onder z’n arm, kon Zlatan het niet meer weigeren.

Het is maandagavond rond kwart over zes. De televisie is uit. Diep in gedachten verzonken staart Zlatan voor zich uit. Zijn hand gaat om de drie seconden diep in een zak chips en vervolgens naar de mond. Hij kauwt sloom, lichtelijk ongeïnteresseerd. Vannacht stond het tv’tje een poosje aan, tijdens Argentinië – Bosnië. Zlatan had gezien hoe het geboorteland van zijn vader op achterstand kwam, heel lullig door een eigen goal. “Izmet!”, had hij geroepen. Daarna zag hij hoe bij oud-teamgenoot Lionel Messi niets lukte. Hij bekeek het met een cynisch glimlachje om zijn mond en zette nog voor het rustsignaal de tv uit.

Zlatan springt op, prompt. Hij doet twee stappen richting het voetballetje – handbalformaat – dat midden in de hut ligt en geeft er een ontiegelijke trap tegen. Met gebalde vuist draait hij zich weer om en sjokt terug richting de sofa. Zijn muts smijt hij in de hoek. De spiegel achter hem ligt in duizend stukjes op de houten vloer, het Zweedse balletje ernaast. Lek.

Het is half acht als Zlatan de tv aandrukt. Thomas Müller loopt met een big smile door beeld. Dat vind ik nou écht een loser, denkt Zlatan. Het scorebalkje verschijnt in beeld: GER – POR: 4-0. Voor het eerst galmt er stemgeluid door de blokhut: “HA. HA. HA.” Hij staat op, houdt de zak met het laatste beetje chips ondersteboven boven het tapijtje van berenvacht en geeft een geweldige schop tegen de salontafel. Vlak voordat hij de tv uitdrukt, ziet hij een gebruind, heel bekend gezicht dat op onweer staat. Zlatan glimlacht.

BioBV-Stan


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *