Het komt weer allemaal aan op de voetbalfan

Deze week was het weer eens zover: Het WK in Qatar was in het nieuws. Met nog pakweg 635 dagen tot de startdatum van het toernooi kunnen we wel concluderen dat de vraag of ‘we’ hieraan willen meewerken bij de voetbalfan ligt.

De NOS, de omroep die het voetbalfestijn in Qatar gaat uitzenden, onthulde het onderzoek van The Guardian aan het gros van de Nederlanders. Het al absurde aantal doden dat is gevallen door de voorbereidingen, vooral door de bouw van stadions, is volgens de laatste data bijgesteld naar ruim 6.500. Het werkelijke aantal ligt zeer waarschijnlijk nog hoger, aangezien er ook arbeiders uit onder meer Kenia en de Filipijnen in Qatar werken. Daarvan worden echter geen cijfers bijgehouden.

Duizenden mensen uit India, Bangladesh, Nepal, Pakistan en Sri Lanka vonden de dood, omdat ze met grote beloftes naar Qatar werden gelokt en uiteindelijk meehielpen aan de bouw van een stadion of infrastructuur, waarvan ze het eindresultaat nooit zullen zien. Laat staan dat ze op een eigengebouwde tribune naar een wedstrijd tussen Italië en Argentinië zouden kunnen kijken.

Ter vergelijking: Volgens onofficiële cijfers zijn er zeer waarschijnlijk meer doden gevallen bij de bouw van Qatarese voetbalstadions dan bij de val van Srebrenica. Slechts één van de twee wordt gezien als genocide en oorlogsmisdaad.

In een normale wereld zouden landelijke autoriteiten aan de bel trekken. Of aangezien het om een sportevenement gaat: het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Of anders de voetbalbonden. En desnoods hebben we altijd nog de vierde macht: de journalistiek die een vuist maakt en in woord en daad duidelijk maakt dat een voetbaltoernooi, hoe belangrijk ook, geen mensenlevens mag kosten.

Vooropgesteld: sommige (sport)media doen uitstekend onderzoek. In dit geval is het The Guardian. Maar wat doen ze naast het presenteren van de kille cijfers? Roepen ze op tot het verplaatsen van het WK naar een ander land? Of het boycotten ervan? Of is zulk activisme hen vreemd?

En we hebben de sponsors nog niet genoemd. Tsja, sponsors. Nog nooit in de historie van de mensheid heeft een commercieel bedrijf voorop in de strijd gelopen. Hun ‘core business’ is geld verdienen, dus kijken ze eerst hoe de wind staat, en dan passen zij hun waarden – ahum ‘waarden’ – daarop aan. Kijk maar naar alles rondom racisme, en in het bijzonder zwarte Piet. Eerst de protesten, dan veranderingen in de maatschappij, en vervolgens hobbelen de bedrijven daar achteraan.

Het lijkt er dus op dat het WK in 2022 gewoon doorgaat. Dan blijft er als enige optie over: niet kijken. Met andere woorden: het komt weer op de voetbalfan aan. De voetbalbonden sturen hun bobo’s en hun voetballers, de journalisten reizen af om verslag te doen van de wedstrijden – o ja, en ook een beetje van de wantoestanden ter plekke, want in Brazilië en Rusland ging dat ook uitstekend – de bedrijven verdienen bakken met geld met hun logootje op de borden langs het veld en in de reclamebreaks in de rust en de voetbalfan moet zelf maar uitzoeken of hij wil kijken.

En er is niets lastiger dan een toernooi boycotten van je favoriete sport vanwege moderne slavernij en genocide-achtige misdaden, terwijl bonden, journalisten, voetballers en bedrijven doen alsof het allemaal ‘part of the deal’ is.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *