Ik ben verliefd op de pratende Huub Stevens. Vorige week betrapte ik mezelf erop: ik was iets compleet alledaags aan het doen – ik weet nu niet meer precies wat, misschien m’n teennagels knippen of koffiezetten – toen ik een interview met Huub hoorde. Ik liet prompt alles uit m’n handen vallen.
Het effect dat Huubs stem op me heeft, is niet te verklaren. Ik hoor hem praten en er valt een deken van onoverwinnelijkheid over me heen. Het gaat er totaal niet om wat Huub precies zegt, maar het is altijd iets met ‘bij wijze van spreken’. Dat is Huubs lievelingsuitdrukking. Hij zegt het ongeveer honderd keer per dag.
Het mooie eraan is dat iets voor Huub helemaal niet bij wijze van spreken hoeft te zijn om die woorden te gebruiken. Huub is in staat om, als zijn huis in brand heeft gestaan, te zeggen dat ‘als dan bij wijze van spreken je huis in brand heeft gestaan, het toch wel erg vervelend is.’ Huub was als trainer na een 3-0 nederlaag in staat te zeggen dat ‘als je bij wijze van spreken met 3-0 verliest, je verder in de problemen komt’.
Nee, sterker: Huub is in staat om morgen te zeggen dat als je bij wijze van spreken altijd bij wijze van spreken zegt, je bij wijze van spreken heel snel een saaie prater wordt genoemd. Maar daar zit Huub Stevens fout. Dat bij wijze van spreken van hem is helemaal niet saai, maar juist heel erg rustgevend – bemoedigend, zou ik haast willen zeggen. Als ik Huub ergens heb horen praten, en dat kan bij wijze van spreken op de perspresentatie van zijn biografie zijn, kan ik de hele wereld aan, begin ik allerlei overmoedige plannen te maken.
Huubs zachte, hoge stemgeluid in combinatie met ‘bij wijze van spreken’ heeft een opbeurende werking op me, zelfs als hij recht in m’n gezicht ‘ik vind jou bij wijze van spreken een ontzettende klootzak’ zou zeggen.
Toch heb ik Huubs biografie nog niet durven lezen, omdat ik bang ben dat het niet aan mijn hooggespannen verwachtingen kan voldoen. Ik hoop ten zeerste dat die biografie hetzelfde effect heeft als mijn geschiedenisboek op de middelbare school. Als ik bij wijze van spreken (dus dit is echt gebeurd) op een Canarisch eiland mijn toets voorbereidde, hoorde ik de lerares met haar schelle stem nog de stof voorlezen. Als dat ook maar voor één hoofdstuk van Huub Stevens – Nooit Opgeven opgaat, ben ik een gelukkig mens.
Het is dat ik bij wijze van spreken zijn nummer niet heb, anders had ik Huub nu al gebeld met de vraag wat hij doet met Oud & Nieuw. Huub, ik, een schaal oliebollen en de hele avond de stem van Huub. Optimistischer over een nieuw jaar zou ik nooit meer worden.
Geef een reactie