In de rubriek Mannen Wiens Voeten Wij Kussen brengen we een ode aan een grote voetballer die meer aandacht verdient dan hij krijgt. Deze keer is Thomas Müller, de man die onder alle omstandigheden volstrekt normaal overkomt, aan de beurt.
Op 3 maart 2010 was Diego Maradona bijna weggelopen van een persconferentie. De heetgebakerde Argentijnse legende had niet, zoals gebruikelijk, ruzie met een journalist of collega-trainer, nee, hij was beledigd om een heel andere reden. Nog voor de persconferentie begon ging er naast hem, op de stoel die in Maradona’s ogen bezet had moeten worden door de Duitse bondscoach Joachim Löw, doodleuk een ballenjongen zitten. Maradona, trotse bondscoach van Argentinië, kon niet geloven dat de Duitsers tegen wie hij een vriendschappelijke wedstrijd in voorbereiding op het WK van 2010 had gespeeld, hem zo zouden beledigen.
Die ballenjongen was Thomas Müller. “Sorry,” sprak Maradona nadat hij weer bedaard was en op zijn stoel was gaan zitten, “ik wist niet dat hij een international was.” Exact drie maanden later troffen Argentinië en Duitsland elkaar weer, dit keer in het Groenpuntstadion te Kaapstad. Al na drie minuten stonden de Duitsers met 0-1 voor, de opmaat voor een klinkende 0-4 overwinning, en de naam die toen op het scorebord verscheen zal Diego Armando Maradona nooit meer vergeten: Thomas Müller.
Wat men wel makkelijk zou kunnen vergeten is dat Thomas Müller nog maar 25 jaar oud is. Het lijkt alsof hij al een eeuwigheid het shirt van Bayern München en de Duitse nationale ploeg draagt. Hij speelde al 62 interlands en heeft inmiddels 295 wedstrijden in het eerste van FC Hollywood gespeeld. Het lijkt of er nooit een Bayern München of Duitse nationale ploeg heeft bestaan zónder Thomas Müller.
In Thomas Müller herkent iedereen die ooit op een schoolplein met zijn klasgenootjes partijen heeft gedaan, die ene boerenjongen uit het nabijgelegen dorp. De jongen die niet, zoals alle anderen, trucjes deed die hij dat weekend op tv had gezien. De jongen die als enige niet bang was om te vallen op de stenen. De jongen die, als iedereen riep “Ik ben Ronaldo” of “Ik ben Zidane”, zijn mond hield en er voor iemand het door had vier in had geschoten. De jongen waarbij je dacht: het is niet eerlijk, hij kan eigenlijk helemaal niet voetballen, maar toch is hij de beste.
Je zult Thomas Müller niet zo snel een ‘akka’ of een ‘rabona’ zien doen als dat niet strikt noodzakelijk is. Je zult Thomas Müller niet zo snel met een bal onder zijn shirt een doelpunt zien vieren. Je zult Thomas Müller niet zo snel een shirt zien uittrekken om zijn volgetatoeëerde sixpack te laten zien.
De “hij kan eigenlijk helemaal niet voetballen”-verzuchting van de jongens op het schoolplein komt niet doordat Müller écht niet kan voetballen, maar omdat hij dingen die veel mensen verwarren met hoe een goede voetballer zou moeten zijn, niet doet. Hij combineert de creativiteit van exotische spelers als David Silva of James Rodríguez met de oer-Duitse degelijkheid van Matthias Sammer of naamgenoot Gerd Müller. Op die manier past Thomas Müller niet in het beeld dat wij hebben van hoe een voetballer zou moeten zijn, hij is een volledig nieuw type speler.
En dit type speler past merkwaardig goed in twee van de meest vooruitstrevende teams ter wereld: Bayern München en Duitsland. Terwijl in Brazilië de meeste aandacht uitging naar Toni Kroos en Mario Götze toen de Duitsers Wereldkampioen werden, maakte Müller – net als in 2010 – weer vijf doelpunten en speelde hij een cruciale rol in het combinatievoetbal. En terwijl bij de Duitse koploper Bayern Arjen Robben en Robert Lewandowski de gevierde mannen zijn, is Müller met zijn dertien goals en veertien assists de man die bij de meeste doelpunten betrokken was.
Het valt gewoon allemaal niet zo op. Müller, helemaal geen saaie persoonlijkheid en vaak geroemd om zijn gevoel voor humor, heeft gewoon een bepaalde zweem over zich die maakt dat alles wat hij doet er volstrekt normaal uit ziet. Hij stapt het veld op, gaat negentig minuten lang als een wervelwind tekeer, scoort een doelpunt, geeft een assist en stapt na het fluitsignaal het veld weer af. En het leven gaat door.
Juist door Müllers totale onopvallendheid is hij een opvallende figuur in de voetbalwereld. Hij is volledig zichzelf, doet waar hij zin in heeft en is daar volmaakt gelukkig mee. Terwijl de vluchtige, opportunistische voetbalwereld constant verandert en vernieuwt, blijft Thomas Müller altijd hetzelfde: een steengoede voetballer met het uiterlijk van een ballenjongen, die al een eeuwigheid lijkt te voetballen en waarschijnlijk ook nog eeuwig door blijft gaan. Een man op wie aardse zaken als tijd, kritiek, arrogantie, onzekerheid, succes of falen geen enkele invloed hebben. De ultieme tegenpool van Diego Maradona.
Foto bovenaan: motorvision.de.
Geef een reactie