In de rubriek ‘Woorden Schieten Tekort’ beschrijven we elke maand een schitterend of legendarisch doelpunt. We gebruiken puur tekst, dus doen een beroep op je voorstellingsvermogen. En we dagen onszelf uit om het zo mooi mogelijk voor je op te schrijven.
Frankrijk ontvangt Brazilië voor een oefenpotje. Normaal is zo’n wedstrijd om de baard van de keizer niet heel spannend, maar we hebben het hier over één veld met daarop onder anderen Ronaldo, Romario, Robert Carlos, Cafú, Barthez, Blanc, Pires en Zidane. Helaas is internet nog niet echt doorgebroken, dus hebben mensen geen illegale livestreams. Het is namelijk 3 juni 1997, ruim een jaar voordat Frankrijk en Brazilië elkaar in de WK-finale zullen treffen. Het moment dat Les Bleus zullen doen wat de Goddelijke Kanaries vorig jaar in eigen land nalieten: wereldkampioen worden in eigen land.
Roberto Carlos oefent graag zijn traptechniek. In zijn ouderlijk huis zijn waarschijnlijk wel enkele vazen gesneuveld. En vele lege colablikjes hebben het moeten ontgelden. Om nog maar te zwijgen van de doelmannen die er voor Jan met de korte achternaam (zoals de voorzitter van Heracles) bij stonden. Voor zijn land- en ploeggenoten was het een extra motivatie om goed te voetballen en vooral de tegenstander op te zoeken.
Op die junidag in 1997 past Brazilië die tactiek ook toe. Na een minuut of twintig ligt de bal op vijfendertig meter van de goal van Fabien Barthez. Dunga legt de bal neer, en weet dat Roberto Carlos het projectiel nog wat gaat draaien. Hij moet precies goed liggen, met het ventiel op de juiste plek. Iedereen van het Braziliaanse team weet ongeveer wat er gaat komen. Het vertrouwen is groot. Vertrouwen dat Roberto Carlos gaat belonen.
De aanloop is lang, heel lang. Het schot is hard, heel hard. De Franse muur knijpt in reflex de ogen toe, bang voor de snel accelererende bal. Maar de bal gaat langs hen, lijkt ver naast te gaan. Maar dat is de superkracht van Roberto Carlos. De bal draait en gaat toch richting doel. Roberto Carlos tekent een onzichtbare banaan met zijn schot. Barthez staat er, zoals wel meer doelmannen destijds, als Jan met de korte achternaam bij.
Tot op de dag van vandaag kijken voetballiefhebbers talloze keren de vrije trap terug. Als dat doel er niet had gestaan, was de bal dan als een boomerang weer teruggekomen bij Roberto Carlos? En dat is nog maar één van de vele vragen. Gelukkig is de magie van dit ‘bananenschot’ wetenschappelijk verklaard. Of moeten we zeggen ‘helaas’?
Foto bovenaan: bleacherreport.com
Geef een reactie