VV Houtje Touwtje: De Masseuse

In VV Houtje Touwtje bezingt Frank Hettinga kenmerkende en markante figuren die haast iedere dag aanwezig zijn op de amateurvereniging. Vandaag brengt masseuse Rinie een bezoekje aan de kleedkamer.

In de kleedkamer hangt een geur van tijgerbalsem, vocht, gras, aardekluiten, urine en natuurlijk zweet. Een broeierige aromamengelmoes die zijn gelijke niet kent.

De stemming is euforisch. Het eerste heeft zojuist gewonnen van de rivaal, het dorpje vijf kilometer verderop. De witte tegelvloer is nauwelijks te bekennen door de tassen, schoenen en natte voetbalkleding.

Een paar spelers weet niet hoe snel ze de voetbalkleren uit moeten trekken en staat nu al flink wat minuten onder de dampende douche. Ze maken er een sport van wie het langste blijft staan, tot omahandjes aan toe.

Als Rinie, de masseuse, eindelijk binnenkomt, klatert het water nog steeds uit de aftandse douchekoppen. Haar entree leidt een intens gekraai en gejoel in. Van eenzelfde orde als hoe fans een podiumopkomst van One Direction aanschouwen. Of misschien een andere onvermijdelijke dertien in een dozijn-boyband.

De samengebalde gil uit de vele keeltjes echoot door de kleedkamer. Met haar handpalmen stijf tegen haar oren wacht Rinie tot het afgrijselijke geluid wegebt. Ze kijkt met een gezicht waar melk acuut zuur van zou worden.

De jongens staan nu met de handen voor hun piemels, als bescherming. Alsof ze onder de douche ook een muurtje voor een vrije trap vormen.

“Rustig maar hoor”, roept Rinie jolig. “Ik kijk hem er heus niet vanaf.”

“Dat zou er nog eens bij moeten komen”, roepen een paar in koor.

“Ja, pikken heb je al genoeg gezien, of niet”, zegt een durfal in de selectie. De heren beginnen te schaterlachen.

“Klopt, en je blijft je verbazen over hoe klein sommige zijn”, geeft Rinie hem meteen van repliek. Het gehinnik stijgt weer naar hoge oorden. De zoeven zo dappere jongen weet zich even geen raad en kijkt beteuterd voor zich uit.

Terwijl twee onder de douche vandaan springen en op hun tenen de modder en het gras op de tegels proberen te trotseren, op weg naar hun plaatsje op de kleedbank, sloft Nick met een handdoek om zijn middel naar de massagetafel.

De blessuregevoelige aanvallende middenvelder steekt Rinie een hart onder de riem. “Ach, minder dan Henk kan het toch niet worden? Hij had klauwen die ook voor schuurpapier door konden gaan. Bovendien kwam je altijd met meer pijn van deze tafel dan dat je er op ging liggen.”

Er verschijnt een vage grijns op het gezicht van Rinie, terwijl ze Nicks kuiten bewerkt. De rest doet alsof de constatering nooit gemaakt is, zoals dat eigenlijk altijd gebeurt bij de spelmaker.

Rinie knipoogt.

Foto bovenaan: afbeeldingen.gahetna.nl.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *